Yolda bir leylek olan dokuz ay, annenin asla unutamayacağı bir deneyim. Oldukça genç bir anne adayının rahminde, karnının küçük bir köşesinde beslenen bir hayat vardır. Hamileliğinin farklı aşamalarında bu annenin deneyimini okuyun.
Yeni anneler, temkinli olmaları istenir ve bunlara bir sürü şey önerilmemektedir. Fakat her yeni annenin deneyimleri eşsiz ve özeldir. İşte yeni bir anne olan Rhea için böyle gitti.
Birinci Ay: Hamile olduğumu hissetmiyorum. Her şey normal hissediyor, ama karnımdaki bir şeymiş gibi hissediyorum. Kolayca yorulur ve midemde arada sırada bir kramp oluyorum. Tatlılar için can atmaya başladım ve sadece pasta ve hamur işleri yemeyi bırakamıyorum.
İkinci Ay: Sabah hastalığı belirtileri olabileceğimi söyledim, ama henüz bunlardan hiçbirini almadım. Güçlü tatlar beni, özellikle şampuan ve parfümleri çıkardı. Burnum daha keskin ve kokusu daha akut. Bazen biraz depresif hissediyorum ve şişkin hissediyorum.
3. Ay: Bazen üzülüyorum ve midem biraz şişmiş gibi görünüyor. Daha çok şişirilmiş hissediyorum ve su doluyum gibi hissediyorum. Her an kendimi sıkılıyorum, sanki bazen hava dolduruyorum. Zaman zaman depresyondayım ve artık kıyafetlerimde iyi görünmüyor.
Dört Ay: İnsanlar bebek yumruğunu fark etmeye başladılar ve gittiğim her yerde tebrik ediyorum. Kendimi harika hissediyorum ve cildim parlamaya başladı. Çok huzursuz hissediyorum ve sık sık dışarı çıkıyorum. Ben de mutluyum ve ayrıca çok acıktım. İlk kez iki insan için yemek yediğimi hissediyorum ve bu beni daha mutlu ediyor!
Beşinci Ay: Midem çok büyüktü ve geceleri uyumakta zorluk çektim ve etrafta dönmeyi daha da zor buluyorum. Benim bump'um oldukça büyük ve açık. Yarın yokmuş gibi yemek yiyorum ve et dışında her türlü yemeği seviyorum! Biftek kokusu alıyorum her zaman kusmak gibi hissediyorum. Hala çok mutluyum ama öğleden sonraya bayılıyorum.
Altı ay: Küçük bebeğimin büyümesini izlerken saatlerce ayna önünde geçiriyorum. Hala açım ve etrafta gezdiğim zaman bir bebek meleği gibi hissetmeye başladım. Durmak ve hareket etmekte zorlanıyorum. Mutfağa gezilerim arttı ve çok fazla yemek yediğimde kendimi şoke ettim. Her saat açım. Şimdi resmen çikolata bağımlısıyım ve her gün çeşitli çikolatalardan zengin çikolatalar yiyorum.
Yedinci Ay: Tamam, şimdi sinirlendim. Yatağımdan kolayca çıkamıyorum ve uzun süre yürümeyi başaramıyorum. Kocam beni her seferinde yatağın üstünden kalkmaya çalıştığını görüyor, ama bu beni daha çok kızdırıyor. Her sıradaki görev zorlaştı ve tüm vücudum her zaman ağrıyor. Kendimi çoğu zaman nefessiz hissediyor ve bu beni korkutuyor. Ama bundan başka, hayat hala iyi.
Ay Sekiz: Şimdi büyüküm. Ve bebek gerçekten çok ağır. Çok fazla hareket edemiyorum ve çoğu zaman yatakta harcayamam. Vücudum her zaman acıyor, özellikle arkadan. Cildim yağlı hissediyor ve yüzüm topaklı. Güzel hissetmiyorum ve sanırım sivilcelere başlıyorum. Onlardan yükler! Aargh, şimdi çok kızgınım.
Ay Dokuz: Her zaman büyük, beceriksiz ve sinirliyim. Aknem bir hafta içinde hafifden berekete geçti. Yüzüm sivilce ile kaplı ve sırtım da öyle. Ben yemek istiyorum, ama her şeyim çok fazla değil çünkü “mide boşluğu” kalmadı. Yorgun ve nefessiz hissediyorum ve sadece bebeğin benden çıkmasını istiyorum! Eh, yine de mutluyum!
Ve sonra benim bebeğim vardı!
Güzel bir kız çocuğuna son tarihten dört gün önce doğum yaptım. Ve elimde bu küçük sevinç demetini tuttuğumda, karnımın içinde yer aldığı dokuz ayın hepsi aklıma geldi.
Ve o zaman biliyordum, o kadar değdi!
