Kriket oyuncusu olmak için sana kim ilham verdi?
Kesinlikle milletim ve kardeşim. Kardeşim profesyonel bir kriketçiydi, bu yüzden neye benzediğine dair bir pencerem vardı. Oyunda bütün kahramanlarımla tanıştım, bu da beni teşvik etti. Spor çok farklıydı, sporcular ve halk arasında büyük bir ayrım yoktu.
Babam kulübünün üçte birinde oynardı. Bazen üçüncü ve dördüncüler bitişik alanlarda oynayacaktır. Dördüncülükten biri gelmediğinde - her zaman bunun olacağını ümit ettim - bu yüzden oyun oynayıp oynamadığımı sordum, 10 yaşındaydım, dörde katledim. Babam diğer tarladaydı. 99 tane var, 50 tane tuhafım ve birbirimize bakıyorduk. Bu çok hoş bir anı.
2009'da Küller için takımın içine nasıl giriyordu?
Bir çok insan 2007'de ilk çıkışımı yaptığımı unuttu. Hatta Lions [İngiltere'nin “B”] için oynamamıştım bile. Tanıdığım tek kişi Belly idi [Ian Bell]. Geniş bir Güney Afrikalı aksanı vardı, bu yüzden herkes için biraz farklıydı. T20 oyunundan önce yaptığım ilk röportajı hatırladım Nasser [Hussain] “Yani Jonathan, neden İngiltere?” Diye sordu ve “Ah, çok teşekkürler!” Diye düşündüm.
Her şey bir sarsıntıydı ve uluslararası krikette ne olduğumun bir yolu olduğumu fark ettim. Neyse ki, Ashley Giles beni bir danışman olarak yönlendiren Warwickshire'a devrediyordu. Yeteneğinden en iyi şekilde yararlandı, o yüzden bunu benim için yapmak istedi ve yaptı. 2009 yılına kadar tüm Lions turlarında bulundum, bu yüzden herkesi tanıdım. Hepsi mükemmeldi. Ekip farklıydı, daha eski bir okul daha sonra, [Andrew] Flintoff hala onun bir parçasıydı.
Ashley Giles’in etkisinin kariyerinizde ne kadar önemli olduğu?
Masif. Ben her zaman ona baktı. Onun için olmasaydım, oyuncu olduğumu düşünmüyorum. Oyunumu ve oyun hakkında düşündüğüm yolu değiştirdi. O harika bir antrenör, harika bir arkadaş ve fantastik bir bloke.
En çok saygı duyduğun Ashes muhaliflerin arasında mı?
Brad Haddin benim için öne çıkıyor. O harika bir adam, oyunu doğru şekilde oynuyor. Sert, adil ve çok tehlikeli bir oyuncu. Kütüklerin arkasında bir söz vardı, ama aynı zamanda oyunun ruhunu da koruyor. Her zaman onun tarafından etkilendim.
Strese bağlı hastalığınızla 2013 yılında başladığınızda hangi oyuncu ilk fark etti?
Kev [Pietersen] erken saatlerde, Manchester ve Lordlarda [Külleri 2013'te] fark etti. Tam olarak doğru hissetmedim, bir şey yanlıştı ve ne olduğunu bilmiyordum. Doğal olarak kendimi doğru hissetmediğimde içgüdüm daha çok çalışmak ve kendime itmek. Geriye dönerken, yavaşlamak zorunda olduğumda ileride buharım vardı.
2013/14 Külleri turundan ayrıldıktan sonra sana kim yardım etti?
Genel olarak herkes çok destekleyiciydi. Kriketle ne olur, Marcus [Trescothick] ile herkes onun depresyon olduğunu düşünüyor. Söylemesi güvenli bir şey, tüm üsleri kapsar. Ama ben belirli bir kişi tipiyim. Bende neyin yanlış olduğunu bilmek istiyorum. Depresyonda olmadığımı biliyorum ve tanı koyan pek çok doktor depresyona girmediğimi söyledi.
Steve Peters [elit bir spor psikiyatrisi] ile oturarak yarım saat içinde bana durum tabanlı kaygama sahip olduğumu söyledi. Tam olarak doğru geliyordu. Sadece benim kriket kıyafetlerimi giydiğimde. Sahadan uzaktaydım. Bazen pedleri giydiğim zamanlardı, sonra eşofmanımı yere düştüğüm zaman gelişti. Eminim ki, bir sürü insan, işe gitmek için ayakkabılarını giydiğinde bunu yapar. Bu bir tetikleyici. Steve ile tanıştıktan sonra iyi olacağımı biliyordum. Birisi sonunda anladı. Tünelin sonunda çok parlak bir ışıktı.
TAVSİYE: Depresyon On Kriket oyuncusu Graeme Fowler
Geri dönüşünüz için kimler önemliydi?
Graham Gooch, Graham ile çok çalıştım. Benimle çalışmak için Edgbaston'a geldi. Goochy iyiydi ve takım arkadaşlarım Warwickshire'da. Warwickshire benim için çok iyi oldu. Onlara yeterince teşekkür edemem.
İngiltere için tekrar oynadığın zaman farklı mıydı?
Evet, şeylerin bir karışımıydı. Farklı takım, vuruşunu açıyor. Geri dönmek için çok uğraştım. Bir Lions turnesinde bulundum, oradaki hakkımı kazandım, herkesi dışarıda bıraktım. Olanlardan çok daha fazla yara izi vardı, gözlerim genişledi, şimdi kriket etrafında ne olduğunu bilerek. Bazen naiflik sizi koruyabilir ve ben daha fazla naif değildim. Takım devam etti. İkinci Testten sonra 50 ve 0 puan aldığımda, insanların yolunda olduğumu hissettim. Adam Lyth'in yazdan önce oynamasını istedim, sırada sıradaydı.
Ama yine de geri gelmek için büyük bir başarı?
Evet, insanlar senin en büyük başarının ne olduğunu soruyorlar ve kesinlikle orada.
Jonathan Trott'un Unogarded adlı otobiyografisi şimdi Little, Brown, ciltli 20 sterlin tarafından yayınlandı. Amazon.co.uk üzerinden satın alın.
