Bebeğiniz istediğinde, her zaman planladığınız yer değildir. Ancak, bu anne bulunduğundan, doğa ile tartışamazsınız
Tam zamanlı bir anne olan 29 yaşındaki Sarah Marsh, bir çelik işçisi olan 24 yaşındaki Will'in kocasıyla Sheffield'de yaşıyor. Annem Yakup, üç, Lucy, bir Five Beş gün gecikmişken, benim gergin ve gergin olduğumu fark ettiğimde kız kardeşimle alışveriş yapıyordum. Acı vermedi ama eve gitmek için en güvenli olduğuna karar verdim, Will beni banyoya koşturdu. Kendimi suya indirdiğimde, güçlü bir daralma vücudumu sular altında bıraktı. Hastaneyi arayacak ve ebe gelebileceğimizi söyledi, ama sadece yeni başladığı gibi, tekrar eve gönderilebilirdik. Yürümeye başlayan Jacob'umuzu arabamıza sokmadan önce, pijamalarıma yardım etmemi sağladı, böylece onu annemin evine bırakabilirdik.
Dro Onu düşürdükten sonra, hastaneye başladık. Ama endişelendim - kasılmalarım 30 saniye arayla ayrılmıştı, ancak hastane 20 dakikalık sürüş mesafesindedir. Nefes alırken, nefes almaya odaklanırken, Will sürerken “Oraya ulaşacağız…” tekrarlayarak beni sakinleştirmeye devam ettim.
'Bebeğim hazır olup olmadığımı mı geliyordu?'
Then Ama sonra, uyarmadan, itmek zorunda kaldım. Kontrolüm yoktu - bebeğim hazır olup olmadığımı mı geliyordu. Birdenbire suların akmasıyla birlikte bir şeylerin değiştiğini hissettim. “Baş çıkıyor,” diye bağırdım. Bebeği ezdiğimi korkuttum, pelvisimi koltuktan kaldırdım. Ne olduğuna inanamadım, ama sadece çocuğumu teslim etmeye odaklanmak zorunda kaldım.
Another Bir başka daralma beni yuttu ve bebeğin geri kalanı pijama ayağımın içine inerken çıktı. Will koştu ve araba kapısını açtı, korkutucu bir hush oldu - dünya durmuş gibi hissettim. Sonra, yavaşça, bir gıcırtı sessizliği kırdı, ardından öfkeli ağlıyordu. Hiç böyle bir rahatlama hissetmedim - bebeğimiz güvende ve umduğum kadar sağlıklıydı. Şimdiye kadar, Will acil servislere geçmeyi başardı ve bebeği kordon takılıyken karnıma koymasını söylediler.
Looked Yukarı baktığımda, bana bakan bir grup erkek gördüm. Bu, güpegündüz bir otobüs durağında olduğumuzu fark ettiğimde. Ama daha az önemsemedim. Kendi bebeğimi teslim ettim ve coşkulu hissettim. Neyse, pijama altlarım beni kapladı. Daha sonra, bizim yanımızda dolu bir otobüs kalktı ve yolcuların hepsi işaret etmeye başladı.
Con “Tebrikler,” dedi bir adam, ve ne yaptığımı sordu. Tüm dramda, bir kızım olduğunu fark etmemiştim bile. Beş dakika sonra, sağlık görevlileri geldi ve bize her şeyi doğru yaptığımızı söyledi. Ambulansa adım attığımda, insanların bize baktığını anlayabiliyordum, ama dürüstçe hiç gurur duymadım.
Pla Hastaneye giderken plasenta teslim ettim, siren çalıyor. Orada, kordonu kesecek ve ebe sağlıklı bir 8lb 7oz kıza sahip olduğumuzu doğruladı. Hiç bir arabada doğum yapacağımı hiç düşünmedim, bir otobüs durağında bile. Şimdi böylesine samimi bir anı gören yabancıları düşünmek utanç verici. Ama, o zamanlar, hissettiğim tek şey güzel bebeğim için çok mutluydu ve gurur duyuyordu.”
Arkadaşlarıma ne söylerdim
Daha önce doğum yapmış olsanız bile, ne beklediğinizi bildiğini düşünmeyin. İlk emeğim dokuz buçuk saat sürdü. İkinci kez benzer bir deneyim bekledim.
Yaşça daha büyük olan kardeşlere bakmaya karar vermeyi kabul etmelisiniz. Hastaneye gitmek için ekstra dakikalara ihtiyacınız olabilir.
Son tarih yaklaşımınız olarak, arabanıza oturmak için birkaç havlu bulundurun. Araba koltuklarımız temizlendiğinde harcadığımız parayı bize kazandırabilirdi!
